کرین ایر در سال 1962 توسط دولت کره جنوبی به عنوان جایگزینی برای شرکت کرین نشنال ایرلاینز (تاسیس در سال 1946) تاسیس شد. در مارس 1969، گروه حمل و نقل هانجین هدایت آن را بر عهده گرفت و کرین ایر به یک شرکت خصوصی مبدل شد.

اواخر دهه 1990، آغاز مواجهه سوئیس ایر با مشکلات بود. در سال 1998، یکی از هواپیماهای این شرکت در پرواز از نیویورک سیتی به ژنو، سوئیس دچار آتش سوزی شده و در ساحل نوا اسکوشیا کانادا سقوط کرد که به مرگ تمامی 229 مسافر و خدمه پرواز این هواپیما منجر شد.

در پانزدهم اکتبر 2007، سنگاپور ایرلاینز نخستین ایرباس A380 جهان را در دفتر مرکزی ایرباس در تولوز دریافت کرد. در ژانویه 2008، سنگاپور ایرلاینز نخستین شرکتی بود که به ارائه خدمات از ترمینال 3 فرودگاه چانگی پرداخت.

در سال 2004، یکی از بزرگترین برنامه های گسترش ناوگان هواپیمایی ترکیش ایرلاینز با ارائه سفارش 2.8 میلیارد دلاری برای 36 فروند هواپیمای جت ایرباس و سفارش 15 فروند بوئینگ 737 شکل گرفت.

هدف از این اقدام تامین بودجه اضافی مورد نیاز برای حفظ رقابت پذیری تای ایرویز در بازار بین المللی و فراهم کردن امکان سهامدار شدن کارمندان این شرکت و مردم در ایرلاین ملی تایلند بود.

در دهه های 1960 و 1970، پن امریکن با مشکلات و بحران های مالی مختلفی مواجه شد، اما با خرید شرکت نشنال ایرلاینز در سال 1980 روند بهبود شرایط را تجربه کرده و از این طریق شبکه گسترده مسیرهای پروازی خود در امتداد سواحل شرقی آمریکا و مناطقی در غرب را حفظ کرد.

در دوم ماه می 1952، بریتیش اورسیز ایرویز نخستین پرواز مسافری با هواپیمای جت در جهان را از لندن به مقصد ژوهانسبورگ با هواپیمای هاویلند کومت 1 را انجام داد. در چهارم اکتبر 1958، این شرکت نخستین پرواز با هواپیمای جت بر فراز اقیانوس اطلس در جهان را از لندن به مقصد نیویورک سیتی انجام داد.

در زمان جنگ جهانی دوم، توسعه فعالیت ها و مسیرهای پروازی سابنا دچار اختلال شده، اما بهبود شرایط پس از پایان جنگ به توسعه شبکه هایی جدید منجر شد. خدمات پروازی بین بروکسل و نیویورک در سال 1947 آغاز شد.

از آن جایی که ایوا ایر از زمان تاسیس سانحه مرگباری را تجربه نکرده، یکی از ایمن ترین ایرلاین های بین المللی در جهان شناخته می شود. ناوگان هوایی ایوا ایر از هواپیماهای ایرباس، بوئینگ و مک دانل داگلاس تشکیل شده که ایرباس A330، بوئینگ 747 و بوئینگ 777 برای پروازهای مسافری و بوئینگ 747 و MD-11 باری برای پروازهای باری از آن جمله اند.

در دسامبر 1951، خدمات پروازی با هواپیمای آبی از آوکلند به تاهیتی آغاز شد که به نام "مسیر مرجان" شناخته می شد. ساموآ در سال 1952 به بخشی از این مسیر مبدل شد. تا سپتامبر 1960 یعنی زمانی که آخرین خدمات پروازی منظم بین المللی با هواپیمای آبی در جهان متوقف شد، از هواپیماهای آبی سولنت در این مسیر استفاده می شد.